Morgentje Posbank

Ja ik weet het….ik loop hopeloos achter. In mijn gedachten lijkt de sneeuw al weer lange tijd geleden weggedooid en intussen heeft fotograferend Nederland zijn/haar foto’s al lang op het web laten zien. Wat was het mooi en wat heb ik verschrikkelijk veel mooie foto’s voorbij zien komen. De kans is dus dat dit stukje als mosterd na de maaltijd op het web verschijnt en de bezoekers allang sneeuwmoe zijn. Toch wil ik jullie de foto’s met het verhaal niet onthouden. Onderstaand mij strapatsen van zondag 11 januari:

De morgen van de 10e januari was ik onderweg naar Doesburg om bij mijn zwager en schoonzus te kussen in hun nieuwe huis. Ik zat eigenlijk stevig te balen want het was mooi helder weer en de rijp van de dag ervoor hing nog steeds om alles heen gedrapeerd en de maand was mooi vol en helder. “Als dat er mogen nog maar licht”; dacht ik. De zondagmorgen erop had ik nl. het plan opgevat om eens naar de postbank toe te trekken voor een morgentje fotograferen.

Ik maak op de bewuste zondag de gordijnen open en kijk naar buiten….en geen maan te zien. De hemel is bewolkt. Ook de rijp is verdwenen. Dit begint niet goed. Maar toch besluit ik te gaan. Onderweg naar de Posbank wordt het wolkendek eigenlijk alleen maar dikker. Als ik de posbank op wil draaien kom ik voor een groot heb met bord te staan. De weg is afgesloten. Alleen maar via de ingang van de Steeg te bereiken…..dat gaat lekker.

Eindelijk kom ik op de posbank aan. Nadat ik uitgestapt ben en mijn spullen heb verzameld zie ik dat het licht begint te dagen. Het wordt echter vanaf de andere kant dan waar de zon opkomt ook licht….dat kan maar één ding betekenen. Het wolkendek is opengebroken en het maanlicht kan de aarde bereiken. En inderdaad…..zou het dan toch nog goed komen? De sneeuw ligt er tenmiste nog.

De maan zit wat in wat lichte nevel gevangen en is niet helemaal helder en ik heb moeite om de juiste belichting te vinden. Dit kan het dynamisch bereik van de sensor, geholpen door een grad- ND-8 filter niet aan. De belichting wordt dus een compromis. Ondertussen wordt de omgeving steeds lichter.

Als ik letterlijk naar de andere kant van de heuvel bovenop de posbank gerent ben zie ik dat de zon opkomt achter een wolkenband. Dit kon nog best wel eens aardig worden. Ik kies positie en zet een 17-40 mm lens op de camera samen met een cokin filterhouder. De lucht wordt al best helder en het landschap is wat aan de donkere kant. Als ik dus een evenwichtige belichting voor zowel de lucht als het land op de foto moet ik haast wel een gradian ND filter gebruiken.

De lucht begint te kleuren. De zon zit achter de wolken en alles wordt licht rose/oranje. Het is werkelijk schitterend. Het is verbluffend om te zien hoeveel kleur er in de lucht zit. Naar de zon toe is alles warm rood/rose en iets verder naar rechts is de lucht en het landschap nog koel blauw. Ik verwissel een paar keer van standpunt en maak alle foto’s met een grad. ND-8 filter om de lucht 3 stops tegen te houden. Wat een morgen….

Langzaamaan wordt Nederland wakker en de eerste enthousiaste natuurfotografen komen me vergezellen. Ik kom aan de praat met een “collega fotograaf”. We beseffen allebei dat de zonsopkomst voorbij is en er dus tijd is voor wat rust. Het is een aangenaam en open gesprek. En wat blijkt…we hadden kunnen carpoolen want we wonen hemelsbreed nog geen 5 km van elkaar af. Wat is de wereld toch klein.

Na ons gesprek gaan we allebei weer ons eigen weg. Het weer is aangenaam. Het is koud maar niet te en de zon maakt het goed te houden. Omdat het zo lekker is, en rustig, loop ik de zwarte paaltjes route en maak ik nog wel wat foto's maar geniet ik eigenlijk meer van mijn eenzame wandeling in deze mooie omgeving.

Ik denk dat Nederland massaal op het ijs is of nog lekker in zijn nest ligt want op de posbank ben ik tot het moment van verstrek niet meer dan tien mensen tegengekomen. Dit kan de laatste dag met sneeuw kan zijn. Morgen zet de dooi in.