Afgelopen zondagmorgen, 28 december, was voor mij zo’n moment. Op het thuisfront alles rustig dus weer eens lekker tijd om het plaatselijke natuurgebied “De Geuzewaard” door te struinen.
De kou lijkt bij het naar buiten stappen mee te vallen. De wolkeloze lucht begon al wat lichter te tekenen. Tijd dus om door te stappen. Gelukkig is het niet ver en na een korte wandeling van nog geen vijf minuten sta ik op de bevroren kleibodem van het voormalige stroomgebied van de Rijn. Het eerste wat opvalt is de wind die de kleinste kiertjes in mijn buitenschil weet te vinden en zorgt voor een lichte rilling. De eerst groepen ganzen van die dag trekken over op weg naar hun foerageergebied in de uiterwaarden.
Onder het vrolijke gegak van deze vliegwieken zie ik een berijpte stok uit het bevroren water steken en besluit op deze plek mijn fototas te openen om de mogelijkheden te bekijken voor een landschap. Het licht van die morgen is mooi. Het kleurt warm paars in de lucht wat goed afsteekt tegen de koelere kleuren in de schaduw waar ik sta. De lucht is licht…te licht om zonder teveel onder- of overbelichting mijn gekozen kader binnen het dynamische bereik van de camera te vangen. Hiervoor moet er een gegradeerd ND-filter aan te pas komen van maar liefs 3 stops. Als deze voor de lens zit draai ik het statief vast, klap de spiegel voor en druk rustig af middels de draadontspanner met hiernaast staand resultaat.
De zon begint nu echt boven de horizon uit te komen en strooit een warm licht over het landschap. Ik besluit om via de oevers van de oude Rijntak verder te lopen langs de oeverbegroeiing op zoek naar details in het zonlicht voor macrofoto’s. Ik hoor geritsel en gesnuif achter een grote bramenstruik en de jonge kop van een schotse hooglander komt door de bossage piepen. Het arme kalf heeft zijn neus opengehaald aan de verhouten stekels van de bramen maar lijkt zich daar niet aan te storen. Ook mijn aanwezigheid zal hem een biet zijn. Hij gaat vrolijk verder met het opgrazen van de bevroren bodembedekking.
Even verder staan de rest van de kudde zich te warmen in de zon. Het rijp is zichtbaar op hun dik bevachte ruggen. Ik kijk tegen de zon in en zie eigenlijk de koeien als silhouet omlijnd met door een behaarde halo van zonlicht. Dit wordt mijn laatste natuurfoto van het jaar denk ik weemoedig. Maar tegelijk stemt het me weer vrolijk. Nieuw jaar nieuwe kansen en deze morgen pakken ze me niet meer af want ja…..het was mooi vanmorgen. Hopelijk komt er in het begin van het volgende jaar voor mij nog eens een kans om te fotograferen in een dergelijke stille en bevroren natuuroase van rust.
Posts
